«H ανάμνηση που έχω από τις τελευταίες ημέρες της διαμονής μας στην Ελλάδα προτού φύγουμε για την εξορία, είναι η εικόνα του τελευταίου δείπνου μας με τον Γεώργιο Παπανδρέου το βράδυ πριν από την προγραμματισμένη αναχώρησή μας. H συζήτηση που είχαμε στο τραπέζι δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη. Ήταν γεμάτη από τη συνειδητοποίηση ότι έπρεπε να πούμε αντίο, ότι οι πιθανότητες να κυβερνήσει ο Ανδρέας την Ελλάδα μία ημέρα είχαν μειωθεί σημαντικά και ότι ξεριζώναμε την οικογένεια για μία ακόμη φορά με άγνωστο προορισμό, προς ένα άγνωστο μέλλον. Καθώς αγκάλιαζα τον πεθερό μου στην μπροστινή βεράντα, φοβήθηκα ότι ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Με κρατούσε σφικτά, σαν να περνούσαν από το μυαλό του οι ίδιες σκέψεις. Καθώς έφθασα στην πύλη, γύρισα και κοίταξα πίσω. Ήταν ακόμη εκεί, χαιρετούσε, μια στάση που είχα δει συχνά όταν ήταν στο μπαλκόνι και έδινε λόγο στο κοινό που βρισκόταν από κάτω. Ήταν μια βασανιστικά επώδυνη στιγμή.
H άλλη σκηνή που θυμάμαι είναι η άφιξή μας στο αεροδρόμιο, στις 6 π.μ., με τα νυσταγμένα παιδιά μας πίσω από την κυρία Σοφία, τη μητέρα του Ανδρέα. Δεν καταλάβαιναν γιατί έπρεπε να τα ξυπνήσουμε στη μέση της νύχτας για να φύγουμε προς έναν άγνωστο τόπο και γιατί δεν θα πήγαιναν στο σχολείο την επόμενη ημέρα. Οι καλοί μας φίλοι Τίτος και Κυβέλη και κάποιοι άλλοι, τους οποίους είχαμε εμπιστευτεί να είναι παρόντες κατά την αναχώρησή μας, μας χαιρετούσαν καθώς μπαίναμε στο αεροπλάνο και μετά πήγαν σε ένα σημείο στην οροφή του αεροδρομίου στο Ελληνικό για να μας χαιρετίσουν όταν το αεροπλάνο θα απογειωνόταν. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως ήταν μόλις μία χούφτα από τους υποστηρικτές του Ανδρέα, αλλά πως την επόμενη φορά που θα βλέπαμε το αεροδρόμιο, θα υπήρχαν χιλιάδες για να μας χαιρετίσουν. Δεν είχα χάσει την εγγενή αισιοδοξία μου. Και είχα δίκιο για την επιστροφή μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου